Τι είναι ένα wiki;

Λίγα πραγματάκια για τα Wikis. Τα Wikis, δίνουν έναν πολύ απλό τρόπο δημιουργίας σελίδων, τροποποίησης των περιεχομένων τους και εισαγωγής αρχείων. Τα περισσότερα από όσα υπάρχουν παρακάτω δεν ανήκουν κάν εδώ αλλά έχουν δημιουργηθεί σε άλλους χώρους στο Internet και καλούνται με υπερσυνδέσμους. Λύνεται έτσι και το πρόβλημα του αποθηκευτικού χώρου που στη δωρεάν έκδοση είναι 10Mb. Οι δυνατότητες διαμόρφωσης είναι αρκετά περιορισμένες αλλά υποστηρίζει τις περισσότερες εντολές της HTML οπότε λύνονται πολλά προβλήματα στην εμφάνιση της επιφάνειας εργασίας.
Το ΜΕΓΑΛΟ τους πλεονέκτημα είναι η δυνατότητα που δίνουν για συνεργασία πολλών ατόμων για τη δημιουργία και την τροποποίηση των περιεχομένων τους καθώς και το ότι σελίδες που έχουν τροποποιηθεί μπορούν να ανακληθούν.

Γιατί να χρησιμοποιήσω wiki (Συνεργατικό Εργαλείο Παραγωγής Γραπτού Λόγου)…

Πέρα από το κλίμα συνεργασίας που δημιουργείται, οι μαθητές ωφελούνται πολλαπλά. Γίνονται πιο παραγωγικοί, αφού οι πηγές ιδεών και πληροφοριών αυξάνονται. Πιο δημιουργικοί γιατί μπαίνουν στη διαδικασία να σκεφτούν εναλλακτικά και κριτικά. Μαθαίνουν ότι περνάμε από στάδια πριν φτάσουμε στο τελικό ‘προϊόν’. Μαθαίνουν να αξιολογούν και να αξιολογούνται.
Πώς θα υποστηρίξω τη χρήση του wiki στην τάξη μου; Για να πετύχει το πείραμα θα πρέπει οι μαθητές να γνωρίζουν:

* τον στόχο της χρήσης του εργαλείου (κείμενο: Τι; Γιατί; Σε ποιον απευθυνόμαστε;),
* τα κριτήρια της αξιολόγησης του τελικού προϊόντος, πώς θα χρησιμοποιηθεί; (π.χ. στα πλαίσια ενός σχεδίου εργασίας, δημοσίευση στη σχολική εφημερίδα κλπ) και
* τις δυνατότητες του εργαλείου. Το wiki επιτρέπει σε κάθε μέλος της ομάδας ξεχωριστά να ‘δει’ τη συνεισφορά των υπόλοιπων μελών στη σύνθεση προτάσεων για την προστασία της θάλασσας ή την εξέλιξη των επαγγελμάτων στη διάρκεια του 20ου αιώνα.

Σε τι διαφέρει από το φόρουμ;

Το φόρουμ προσφέρει το χώρο για ‘δημιουργική’ και βαθύτερη συζήτηση και χρησιμοποιείται συχνά, π.χ. από φοιτητές, για ανταλλαγή απόψεων. Όμως η πολυπλοκότητα των συζητήσεων και των ακολουθιών (threads) τους έκανε το φόρουμ δύσχρηστο εργαλείο για την εκτενή ανάπτυξη σημαντικών θεμάτων. Έτσι, οι ειδικοί οδηγήθηκαν σε αναζήτηση εναλλακτικής τεχνολογίας και φτάσαμε στο wiki.

Οι εφημερίδες, οι αναγνώστες και η ελκυστική γραφή

«Τα προβλήματα είναι γνωστά: το κόστος παραγωγής αυξάνεται, οι νέοι αναγνώστες απομακρύνονται, το Internet παρέχει μια εναλλακτική πηγή πληροφόρησης. Ποια είναι η ενδεδειγμένη αντίδραση;

"Διακρίνετε στα κύρια άρθρα μας μια ανόητη επιχειρηματολογία, μια επιλεκτική ανάγνωση των γεγονότων, μια έλλειψη ποίησης; Ως τώρα μπορούσατε να μας στείλετε ένα e-mail. Από σήμερα έχετε μια νέα επιλογή: να ξαναγράψετε οι ίδιοι το κύριο άρθρο". Αυτά έγραφαν την περασμένη Παρασκευή οι "Λος Αντζελες Τάιμς", καλώντας τους αναγνώστες να χρησιμοποιήσουν ένα διαδραστικό μηχανισμό ονόματι "wikitorial" (από τις λέξεις "wiki wiki" που προέρχονται από τη Χαβάη και σημαίνουν γρήγορος ή άτυπος), για να διορθώνουν καθημερινά, ακόμη και να ξαναγράφουν, το κύριο άρθρο.

Η πρώτη αντίδραση, λίγο μετά την έκδοση της εφημερίδας, ήταν μερικές προσεκτικές διορθώσεις. Οσο περνούσαν οι ώρες, όμως, οι αναγνώστες γίνονταν πιο επιθετικοί. Το επόμενο πρωί, το κύριο άρθρο των "Λος Αντζελες Τάιμς" ζητούσε να δικαστεί η κυβέρνηση Μπους για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Και το μεσημέρι είχε δώσει τη θέση του σε δύο λέξεις, "Fuck USA", και σε μερικές εικόνες που δεν θα μάθουμε ποτέ τι έδειχναν.

Το φύλλο της Κυριακής ανακοίνωσε ότι η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής πέθανε. Το πείραμα ήταν ενδιαφέρον -έγραψε η εφημερίδα- αλλά μερικοί βάνδαλοι προκάλεσαν την αποτυχία του. Διόλου περίεργο: όταν απευθύνεσαι στον κυβερνοχώρο, παίρνεις και τα ρίσκα σου. Οι Γάλλοι, ας πούμε, είναι πιο προσγειωμένοι. Ο Ζαν - Μαρί Κολομπανί θέλει να φτιάξει τη "Μοντ" του μέλλοντος με βάση τρεις λέξεις: "γνώση" (δηλαδή παρουσίαση της επικαιρότητας), "κατανόηση" (δηλαδή εξήγηση, ανάλυση, ρεπορτάζ, σχολιασμός) και "ζωή" (δηλαδή ιδιωτική ζωή και ψυχαγωγία). Η "Φιγκαρό" θα μειώσει το μέγεθός της, όπως έχουν κάνει και οι περισσότερες βρετανικές εφημερίδες, αναγνωρίζοντας ότι το μεγάλο μέγεθος ανήκει στο παρελθόν. Και η "Παριζιέν" θα ρίξει το βάρος στην οικονομία και στην αισθητική.

Για να πετύχουν όμως όλα αυτά τα μέτρα, για να φέρουν πίσω οι εφημερίδες τούς αναγνώστες που χάνουν, υπάρχει μια αναγκαία προϋπόθεση: η ελκυστική γραφή. Αυτό είναι το αντικείμενο ενός σεμιναρίου που ξεκίνησε χθες στο Παρίσι με πρωτοβουλία της Σχολής Πολιτικών Επιστημών και του Ιδρύματος Νίμαν για τη Δημοσιογραφία, που ανήκει στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Στην προσπάθειά του να συμφιλιώσει τη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία, ο Νόρμαν Μέιλερ τασσόταν ανέκαθεν υπέρ του «πραγματικού, και μόνο του πραγματικού».

Για τη Ζεραλντίν Μιλμάν, συγγραφέα του βιβλίου «Μια πολιτική ιστορία της δημοσιογραφίας» (εκδ. PUF), το στοίχημα είναι τελείως διαφορετικό: να ξαναδώσουμε στη γραφή μια μορφή υποκειμενικότητας. Η "πραγματική αλήθεια" δεν υπάρχει, ή εν πάση περιπτώσει δεν είναι μία. Ο σκοπός της δημοσιογραφίας είναι λοιπόν να αναδείξει πλευρές που δεν βλέπουμε, απορροφημένοι καθώς είμαστε από τα καθημερινά μας μικροπροβλήματα».

Εκτός αν ορίζεται διαφορετικά, το περιεχόμενο αυτής της σελίδας διανέμεται σύμφωνα με την άδεια Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 License